Öyküler ne zaman başlar, ne zaman biter? Bunu tam olarak belirleyebilmek neredeyse olanaksız der gibi olduğunu hatırlıyorum calvino nun. Tabi yazının aktarımıyla hatırlıyorum. Bakarsan aslinda pek de birşey hatırlamam genelde. Gereksiz bilgi kavlince içkin bir degerlendirmem vardı bu konuda. Ta ki bizden yalnlizca anilar kalir geride, diyen sesin tezahürü bir somutu hayatimin noksanliginda algilayincaya kadar da böyle düşündüm. Bana yaptıklarımı anlatan, anılarımızı söyleyen insanların sesinde kendimi bir kaval sesi gibi dinliyorum uzak ama güzel. Ama ezber birseyin unutulup ancak ondan bahsedilince hatırlanması gibi bi durumdan oteye gecemedim daha, yaşadıklarımın ayrıntılı tarihçesinde.
Dün bir köşe yazarindan-kirk (yilda) günde bir bakarim güncel medyaya bunun bastırılmış çocukluk evresinden kaynaklanabilecegine dair ikna edici argümanlarla desteklenmiş bir makale okudum. Anlatıyı siz de bilirsiniz. Ağır travmatik hassasiyetli bir aralıktan serpilen bakış ve kişilik yapısı neredeyse orta yaslarin sonuna kadar egemen bir yazgı olur. Oldukça trajik.
Biraz da düşünmeye davetkar bir ses aslinda. Yaşadığı zamana uygun olmayan bir organizma olarak sonraki ve sonraki zamanlari da ıskalayacaktır der gibi.
Hani diyorum, bu yalnız geceleri de iskalayacak bir yanlışlığım yok muydu, o kadar zaman boyunca?
Değirmen Gölgesi 